Pomysł utworzenia Fundacji Agere, który pojawiał się na początku 2020 roku, wziął się z prostego faktu. Sam jestem niepełnosprawny i z tego powodu chodzę na rehabilitację. Obserwując i rozmawiając z innymi osobami zauważyłem brak aktywności u osób niepełnosprawnych. Brak wiary, że mogą działać, pomimo swojej niepełnosprawności. Postanowiłem to zmienić. 

Autor: Krystian z Agere

Bądźmy razem w Społeczności Pomimo, grupie osób które podejmują się działania pomimo niepełnosprawności spolecznosc.agere.org.pl

Czemu powstała Fundacja Agere?

Fundacja Aktywizacji Osób Niepełnosprawnych Agere, powstała oficjalnie 6-go sierpnia 2021. Sam pomysł powstał jednak na początku 2020 roku. A wziął się z tego, że zauważyłem niczym nieuzasadniony brak aktywności u osób niepełnosprawnych. Sam jestem niepełnosprawny, więc wiem jak mocno potrafi doskwierać niepełnosprawność, szczególnie ta ruchowa lub problemy z mobilnością.

Częstym w tej sytuacji problemem jest podjęcie aktywności. Faktycznie, niska mobilność przeszkadza i “uzależnia” od pomocy innych, ale nie stanowi bariery nie do obejścia. Wiem, bo stale mam ten problem i z nim sobie radzę.

Jaka powinna być aktywizacja?

Z zauważenia niekorzystnego braku aktywności w wyniku niepełnosprawności narodził się przed latami pomysł aktywizacji. Ograniczyło się to jednak do aktywizacji zawodowej. W gruncie rzeczy sprowadza się to powszechnie, na poziomie firm, fundacji i państw, do inaczej nazwanego pośrednictwa pracy. Z pokazywaniem, organizowaniem lub też znajdowaniem pracy dla osób niepełnosprawnych nie można się nie zgodzić.

Zapomniano jednak o początku. Do pracy trzeba wyjść z domu. Jak tu pójść do pracy, skoro nie można wydostać się z domu? Otoczenie, szczególnie miejskie, faktycznie się zmienia. Ten problem maleje. Ale jest jeszcze coś. Trzeba pracy i aktywności w ogóle chcieć. A jak tego nie chcę, to z działania się wycofam, z aktywności nie skorzystam, zawiedzie wszystko, odechce mi się, a w pracy się nie utrzymam. A więc czy chcę i mam oparcie w rodzinie i bliskich?

Problem mój i wielu

Ja też latami sam nie mogłem wyjść z domu. Podam więc przykład z własnego życia. Przez wiele lat poruszałem się na wózku. Aby pójść na zwykły spacer, miałem przed sobą jedną dużą przeszkodę — schody. Mieszkam na półpiętrze. Ponieważ zejść z niego trzeba jakieś 5 stopni i jest poręcz — byłem w stanie tę przeszkodę przekroczyć. Dla wielu jest to jednak tak duża przeszkoda, że są praktycznie uwięzieni w domu.

Samodzielność poza domem

Z pomocą mogłem często wyjść. Jednak aby poruszać się na zewnątrz, potrzebowałem wózka. Czyli ktoś musiał, po schodach, tuż za mną, sprowadzić na dół wózek. To już wykluczało samodzielne, bez osoby towarzyszącej, nieplanowane wyjście z domu.

Spacer przymusowo oznaczał towarzystwo „opiekuna”, który nie zawsze był dostępny. Niby nic złego, ale swoboda ograniczona. Pewnie sam, jeśli jesteś niepełnosprawny, możesz przytoczyć podobną historię z własnego doświadczenia. Schody, niedziałająca winda lub jej brak, progi na chodniku i w domu, krawężniki, drzwi na zbyt silnej sprężynie…

Od rozwoju osobistego do zawodowego

Nawet gdy swobodne wyjście z domu sprawia Ci problem, nie martw się. W dzisiejszym świecie możesz bowiem robić niemal wszystko, niezależnie i pomimo niepełnosprawności. Owszem, pewne zajęcia wymagają przemieszczania się. Jest to jednak może 10% całości. A cała reszta zadań wymaga albo tylko “transportu z i do”, lub też możesz je po prostu wykonywać zza biurka, pulpitu lub przed ekranem.

Wykorzystując komputer lub książki możesz zdobyć niemal każdą wiedzę, rozwijać się, czytać, poznawać. W pewnym momencie zobaczysz, że masz tyle wiedzy, by jej użyć zawodowo. Przyjdzie więc czas na pracę. Tyle, że praca jest na końcu drogi. Początkiem i podstawą jest aktywizacja osobista, Twój rozwój, i społeczna, współpraca z innymi. Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak własna chęć działania i wsparcie innych osób.